چشمها

و فردا....
روزی است که خیلی از انتظارها به پایان خواهد رسید و آغازیست برای راه دراز ولی با ثمر. 22 بهمن امسال تفاوتی بزرگ با سالهای پیشین خواهد داشت. اولین تفاوتش اینه که مردم اون را نه یک روز تعطیل بلکه روز اوج مباره خود با سرداران خون و جهل میپندارن. نگرانیها در هر دو جبهه غوغا میکنه. سمتی نگران از دست دادن قدرتش و نگران اینکه اینبار چگونه ودر چه حد ضربه از این مردم خواهد خورد وآیا شانسی برای بقا خواهدداشت ویا نه. در سویی دیگر نیروی بزرگ جنبش مردم که باامید به پیروزی علیه این خونآشامان در فردایی نزدیک این کور صفتان را به مباره طلبیده. فکر نمیکنم در این لحظه هیچ طرفی بتونه با قاطعیت حوادث فردا را پیش بینی کنه. همه با نگرانی در انتظار فردایند. بدون شک این پیروزی ازآن مردم خوب این سرزمین خواهد بود چراکه بعد از 31 سال ترور وخفقان, 31 سال اعدام وشکنجه,31 سال فقر ونکبت وذلت ونابودی وآوارگی 2 نسل این مردم هیچ چیزی برای دستدادن نداره جز امید به فردایی روشن. همان امیدی که نیروی محرک این شهامت ها ورشادت هاست.
پس با امید به پیروزی بر این دژخیمان به پیش.....